Huizen slopen waar de bewoners helemaal niet uit willen. Niet omdat ze onbewoonbaar zijn, of niet veilig, maar omdat ze volgens de gemeente niet meer in het straatbeeld passen, of omdat er een groter aantal woningen gebouwd moeten worden op die plek.

Wat betekent dat voor mensen die heel graag op zichzelf willen wonen, of die heel graag willen doorstromen naar grotere woningen? Mensen die al vele jaren op de wachtlijst staan en daarop heel langzaam opklimmen. Die mensen vallen steeds weer terug op de wachtlijst, omdat mensen met een urgentie wegens stadsvernieuwing weer voorgaan.

Water naar de zee dragen heet dat.

Of wat dacht je van een museum bouwen met de omvang van de Johan Cruijff Arena, om grote sculpturen te kunnen showen. Waarom op die plek geen woningen bouwen om de grote wachtlijsten een beetje in te lopen?

Het zijn zo de onderwerpen die voorbij komen in gesprekken met familie en kennissen. Of eigenlijk is het slechts één onderwerp: wonen in Zaanstad.

Een kwestie van prioriteiten stellen, lijkt me het antwoord op al deze (en meer) vragen. Maar de prioriteiten van het college van B & W en van de meerderheid van de gemeenteraad lijken vaak niet de prioriteiten van de inwoners van Zaanstad te zijn.

En de boer, hij ploegde voort…

Fijne week 

Johan Philips

Zaankanters klagen dubbel zo vaak als inwoners van andere steden, zo is de conclusie van een onderzoek door de Rekenkamer. Volgens de Rekenkamer gaat het onderzoek niet over de aard of de oorzaak, maar over de afhandeling van klachten.

De Rekenkamer maakt een aantal ‘rekenfoutjes’:

1 – Zaankanters zijn geen stadsinwoners, op inwoners van Zaandam na. De meeste Zaankanters voelen zich inwoners van hun dorp met eigen identiteit. Hun dorp is deelgemeente van de Gemeente Zaanstad. Het stadhuis is eigenlijk het gemeentehuis op het gemeentehuisplein.

2 – De rekenkamer verwart meldingen met klachten. Een inwoner doet een melding, waar niet adequaat op gereageerd wordt. Of er gebeurt vanuit de gemeente niets, of er gebeurt te weinig.

En dan voelt die inwoner zich niet begrepen, waarna hij/zij een klacht indient. Daarop krijgt hij/zij dan een bevestigingsmail voor ontvangst en daarna hoort hij/zij weken, maanden, jaren niets meer. Tenzij hij/zij de klacht nog eens indient. Een klacht over de afhandeling van een klacht over de afhandeling van een melding. Daarop krijgt hij/zij dan een bevestigingsmail voor ontvangst en daarna hoort hij/zij weken, maanden, jaren, helemaal nooit meer iets. Terwijl de gemeente de eerste klacht al als gratis advies had moeten zien.

Je kan het de Rekenkamer niet kwalijk nemen. Bij de gemeente Zaankant aan het gemeentehuisplein snappen ze het zelf ook niet.

Fijne week 

Johan Philips

Ooit was melk de witte motor. Kreeg je het thuis niet, dan kreeg je het op school. Tegenwoordig moet je je schuldig voelen als je pannenkoeken bakt of ermee ontbijt.

Ooit, nog niet zo heel lang geleden, was het lekker duurzaam om zonnepanelen op je dak te leggen en opgewekte stroom terug te leveren. Alles om klimaatverandering tegen te gaan. Tegenwoordig moet je je schuldig voelen als je dat doet en moet je de omvormer uitschakelen op de zonnigste momenten van de dag.

Ooit gingen we in bad in een zinken teil gevuld met koud water, aangevuld met een pannetje op het fornuis opgewarmd water.  Later onder de douche die werd verwarmd met een keukengeiser en weer later door een kombi-ketel. Tegenwoordig moet je je schuldig voelen als je douche langer dan vijf minuten verwarmd wordt door een superzuinige ketel. En als je op een zonovergoten zomerdag een badje voor je (klein)kinderen vult, moet je je schuldig voelen. Want ondanks de vele regen van het voorjaar is er toch een watertekort.

Ooit hielden gemeente en buurtbewoners de straten schoon en onkruidvrij. Tegenwoordig moet je je schuldig voelen als je door het onkruid wieden de biodiversiteit om zeep helpt.

Ik maak me schuldig aan al die dingen. En ik rij ook nog eens schuldbewust op een elektrische fiets. Gearresteerd zal ik echter niet worden. Als je hier namelijk bij de kroeg klappen krijgt omdat iemand vindt dat je een homo bent en daarbij op drie plekken je oogkas breekt, dan mag je pas twee weken later aangifte komen doen.

Als voor de derde keer je fiets gejat wordt, maar deze keer heb je camerabeelden van de dader, zelfs zijn adres, dan wil de politie de beelden niet zien en mag je online aangifte doen. De overigens bij de Zaanse politie bekende dief wordt echt niet opgezocht en ingerekend.

U en ik hebben dus niets te vrezen. Behalve dan dat je fietsverzekering, energierekening, waterrekening, gemeentelijke belastingen en de melk steeds duurder worden…

Fijne week 

Johan Philips