Wat een sacherijnen, die Zaankanters.” Sprak de man achter mij in de rij voor de kassa. Ik draaide me om en keek hem glimlachend aan. Bij hemzelf kon er ook geen lachje vanaf. Met een norse blik keek hij terug. 

“Moet je al die kwaaie koppen zien.” Zei hij. Inderdaad stonden mensen in zichzelf gekeerd of door het wachten geïrriteerd niet vrolijk te kijken. 

“Twee vraagjes, antwoordde ik, u komt niet uit Zaanstad en u bent zelf wel goedgemutst vandaag?”

“Ik kom uit Purmerend, maar woon hier al twintig jaar.” Zei hij.

“Dan bent u ook een Zaankanter én qua gezichtsuitdrukking past u helemaal in het plaatje.” Lachte ik. Ik vertelde dat ik geboren en getogen Zaankanter ben, maar dat ik nooit in de Zaanstreek heb gewerkt. Bijna 25 jaar werkte ik in Purmerend en daar waren de mensen ook niet altijd even vrolijk.

“Ik ben import-purmerender.” Probeerde hij zichzelf er onderuit te kletsen. 

“En nu import-Zaankanter.” Ondertussen legde ik mijn pinpas op de pin automaat. Nee hoor, geen bonnetje nodig. “Prettige dag.” Wenste ik het vriendelijk lachende meisje achter de kassa en ik lachte de man vriendelijk gedag.

Zeker vanaf de coronatijd zijn de mensen overal niet meer zo vrolijk als ze in een drukke winkel hun boodschappen moeten doen. Snel, snel en dan  die rij bij de kassa ondergaan en wegwezen. Tel daar de achterlijk hoge prijzen voor de boodschappen bij en je blik wordt inderdaad sacherijnig.

Later die middag moest ik met moeder de vrouw onze jaarlijkse coronavaccinatie halen. We hadden kunnen kiezen uit priklocaties in Zaandam, de Koog, of Krommenie. Het werd De Pelikaan in Krommenie. Bij binnenkomst werden we allerhartelijkst verwelkomd door een dame van onze leeftijd. In het priklokaal werkten vriendelijke jongelui van allerlei etnische pluimage. Als deze luitjes nog niet in Zaanstad wonen zouden zij zeker een aanwinst voor de gemeenschap zijn. Zo vrolijk en vriendelijk. Ik heb voor het eerst de naald niet gevoeld toen de jongedame met oost-Europees accent hem in mijn schouder duwde. 

Een halletje door naar de wachtkamer om een kwartier te wachten op een eventuele toeval.

De jongeman die de geprikten in de gaten moest houden had een whiteboard gevonden en was met de cliënten galgje aan het spelen. Het werd een gezellig kwartiertje dat voor velen nog uitliep ook. De vaccinatie werd daardoor een uitje.

Misschien moeten ze in de Zaanse supermarkten bij elke kassa een whiteboard neerzetten, zodat de wachtenden Boter Kaas en Eieren kunnen spelen. Wordt het wachten toch nog gezellig.

Fijne week 

Johan Philips

Politiemensen, stratenmakers, metaalbewerkers en schoonmakers moeten als het aan vakbonden en CAO onderhandelaars ligt, vroeger met pensioen kunnen. Zij hebben namelijk ooit een zwaar beroep gekozen. Tandenknarsend volgt iedere werkende zestiger buiten die doelgroepen het nieuws. Als je de zestig bent gepasseerd is namelijk ieder beroep lichamelijk en/of geestelijk zwaar en wordt het ook steeds zwaarder. Zeker als je dagelijks klanten moet helpen. 

Klanten, de goede daargelaten, zijn over het algemeen een ondragelijk volkje. Als personeel moet je je altijd houden aan regels en protocollen die de werkgever heeft opgesteld. Klanten willen echter altijd meer voor minder, het liefst gratis en het moet eerder en sneller. Dat maken ze kenbaar met gezeur, schelden, vloeken en soms ook met dreigementen. Als je de leeftijd van zestig eindelijk hebt bereikt begin je niet alleen je jongere collega’s en werkgever zat te worden die 200% inzet van jou verwachten zodat zij zelf rustig op hun telefoon kunnen gaan staan gluren. Je bent ook dat gezeur en die grote bekken van klanten steeds vaker beu. Dan is werkend de vijfenzestig halen al een zware laatste uitdaging. Laat staan de zevenenzestig. 

Op je tweeënzestigste met pensioen, dat is net mooi. Dan komt er weer ruimte voor de “jeugd” en dan kan jij je eindelijk weer aan je lang uitgestelde hobby gaan wijden. Of met je partner lekker een eindje te gaan fietsen. Of om de stoep voor je huis onkruidvrij te maken en de tegels goed te leggen omdat de gemeente het verdomt. Daar had je al jarenlang namelijk geen fut of tijd meer voor. Je was namelijk lichamelijk en geestelijk moe aan het worden door dat zware beroep waarvan iedereen denkt dat het zo makkelijk een middeninkomen verdienen is.

Iedereen verdient een normale pensioengerechtigde leeftijd. Maar ja in Nederland is alles hoger, meer en duurder dan in de rest van de EU, ook die pensioenleeftijd en daar verandert helemaal niemand iets aan. Ook de Zaanse politici die zich naar Den Haag hebben opgewerkt niet.

Fijne (werk)week 

Johan Philips

Als u, als een inwoner van de gemeente Zaanstad, wel eens een melding via de website van de gemeente hebt gedaan, dan herkent u waarschijnlijk het volgende antwoord in uw mailbox wel: ‘uw melding is afgehandeld ‘. U fronst dan misschien de wenkbrauwen, want de laatste keer dat u keek, was er nog niets gebeurd. Geen nood aan de man, want u kunt onder de mail van de gemeente een linkje aanklikken als u over de vermeende afhandeling niet tevreden bent. U doet dat, voegt er eventueel nog een paar foto’s bij en verstuurt uw bericht aan Zaanstad. 

Daarna blijft alles bedrukkend stil. Tot u uw melding weken later nog eens doet en u hetzelfde antwoord krijgt, u hetzelfde antwoord daarop stuurt en alles weer stil wordt.

Of u stuurt een mailtje met een vraag naar een wethouder met een of meerdere vragen, omdat u met de gemeentelijke organisatie niet verder komt. U krijgt netjes antwoord van het secretariaat van burgemeester en wethouders dat uw mail in goede orde is ontvangen en dat u zo spoedig mogelijk antwoord van de wethouder krijgt. Maanden later is voor de wethouder klaarblijkelijk nog niet spoedig genoeg. U hoort helemaal niets meer.

Oh ja, u kunt wel met de wethouder praten, in het sociaal winkeltje of tijdens een speeddate in bijvoorbeeld de Bullekerk. Moet je wel even je werkgever inlichten dat je een of twee uurtjes weg bent om 5 minuten met de wethouder gaat praten.  Tijdens die 5 minuten moet je dan in razend tempo je hart luchten en dan krijg je als antwoord: ‘Ik zal er naar kijken en ik kom er zo spoedig mogelijk op terug.’

En dan begint het lange, onzekere, (on)geduldige wachten opnieuw.

U kan dan weer gaan proberen te gaan communiceren met de gemeente, maar u loopt dan het risico als lastige burger te boek te komen te staan. Maar dat geeft niet, want de Zaankanter-vreemde ambtenarij in Zaanstad weet niet dat het een echte Zaankanter geen zak interesseert dat hij lastig gevonden wordt.

Fijne week,

Johan Philips

Zaanse definitie van een lastige burger.