Traditiegetrouw staat de gemeente Zaanstad er weer dieprood gekleurd op. Op de brede welzijnsindex welteverstaan. Op zo’n beetje alle gemeten punten bungelt Zaanstad onderaan de lijsten.

Wat betreft inkomen, opleidingsniveau, veiligheid, gezondheid, woonplezier, natuur en milieu is het al jarenlang slecht toeven in Zaanstad. Van de 50 grootste steden staat Zaanstad op nummer 48. 

De grootste fout die de onderzoekers maken is dat ze Zaanstad als stad meerekenen. Dat komt dan weer omdat onze gemeente zich graag profileert als zijnde een stad. Zaanstad is geen stad, het is een gemeente. Een bijeengevoegde groep van 8 ooit zelfstandige plaatsen, die door de gemeente in Zaandam ook nog altijd zo gezien en behandeld worden. Alleen voor de buitenwereld zijn we een stad en een die het niet zo goed doet.

Laten we de resultaten van de Zaanpeiling er eens bij nemen.

Meer mensen denken erover om te gaan verhuizen. Minder mensen zijn tevreden over de bereikbaarheid van hun buurt per auto. Toch is het autogebruik niet gedaald noch gestegen. Het fietsgebruik is wel gedaald, het bromfietsgebruik gestegen en het E-bikegebruik gelijk gebleven. Het OV gebruik is gedaald. Net 46% van de inwoners is gehecht aan wonen in Zaanstad. Nog geen 30% is actief of de eigen buurt te verbeteren, ondanks dat 77% zich verantwoordelijk voelt voor de leefbaarheid in de buurt. Minder mensen hebben behoefte aan een buurthuis. Meer mensen ervaren een slechte of matige gezondheid. Minder mensen vinden dat buurtbewoners prettig met elkaar omgaan. Meer mensen ervaren overlast van daklozen en verwarden in eigen buurt en heel veel meer van jongeren. 25% van de Zaankanters voelt zich niet veilig in eigen buurt. Meer mensen vinden de communicatie met de gemeente slecht en vinden dat er slecht geluisterd wordt naar de inwoners.

Het glas was jarenlang half vol, om het niet al te negatief te maken. Helaas is de inhoud van het glas langzaam meer aan het verdampen en dat haalt het landelijke nieuws.

Wat het regionale nieuws betreft, de Partij voor Ouderen en Veiligheid gaat zich na Zaanstad en Wormerland ook in Oostzaan proberen te vestigen. Vanuit het Point Of View van de Zaanpeiling heeft de POV hun naam echter in Zaanstad niet waar gemaakt in het laatste college van B&W.

Fijne week 

Johan Philips

Vorige week vond er een openbare hoorzitting plaats over de verbouwing van twee woningen tot twee hotels. Daarover stelde DZ  in maart al technische vragen. Want hoezo moeten woonhuizen worden omgebouwd tot hotelletjes in een buurt die omringd is door grote hotels? Klopt dat eigenlijk wel?

De buurt is al jaren bezig om in samenspraak met de gemeente verkamering, woningsplitsing en Airbnb uit de buurt te weren. En dan geeft de gemeente hier wel een vergunning voor. Ondertussen wonen een aantal Bulgaren met gezinnen in de betreffende woningen en er wordt regelmatig overlast gemeld. Precies daarom is de buurt zo fel tegen verkamering en opsplitsing. 

De aanvraag voor de verbouw van twee woonhuizen naar twee hotels aan de Hogedijk in Zaandam werd ingediend in 2023 en wordt door de gemeente Zaanstad behandeld onder het stelsel van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo). 

“De gemeente heeft de verbouw van de woningen naar twee hotels beoordeeld als passend binnen de voorschriften van het vigerende bestemmingsplan. Bij de maak van het bestemmingsplan is reeds afgewogen dat de vestiging van een hotel op deze locatie passend is.” 

Er is volgens de gemeente dan ook geen ruimte om in dat kader voorschriften te stellen om hotels in die gebied te beperken. “

Deze afweging is reeds gemaakt bij de vaststelling van het bestemmingsplan. Er geldt op deze locatie een ‘gemengde bestemming, waardoor meerdere functies zijn toegestaan.”

Vergunningaanvragen worden getoetst aan geldende wet- en regelgeving, aldus de gemeente.

“Bij uitblijven van weigeringsgronden, dient een vergunning te worden verleend. Een vergunninghouder dient zich aan een afgegeven omgevingsvergunning te houden. Afwijken van de vergunning heeft tot gevolg dat hier handhavend tegen op getreden kan worden.”

De aanvrager voor Hogedijk 147 en 149 is tevens door de gemeente gewezen op de verplichting voor een horeca-exploitatievergunning (volgens de APV) voor het exploiteren van een hotel. Die was in maart 2024 nog niet aangevraagd. 

“De behandeling van deze aanvraag vroeg meer tijd dan de resterende termijn, waardoor het beslistermijn werd verlengd. De verlenging was nodig doordat we intern op advisering moesten wachten en deze daarna (juridisch) gecontroleerd en beoordeeld moesten worden. Om een zorgvuldige afhandeling van deze aanvraag te waarborgen was extra tijd nodig.”

Dat duidt erop dat er geen standaard aanvraag was gedaan. In het algemeen geldt dat vergunninghouders (of diens aannemer) de start van vergunningplichtige werkzaamheden dienen te melden bij de toezichthouders.

“In de praktijk blijkt echter dat dit niet altijd of te laat gebeurt, waardoor de toezichthouders pas geconfronteerd worden met werkzaamheden of (nieuw) gebruik wanneer de omgeving hier overlast van ervaart. Helaas ontbreekt er handhavingsbeleid en is er onvoldoende capaciteit om alle niet gestarte en/of niet gemelde realisaties te monitoren. Voor de locatie aan de Hogendijk 147 geldt dat er al een handhavingsgeschiedenis aanwezig was. Dit in combinatie met de opgedane ervaringen heeft ervoor gezorgd dat de locatie verscherpt toezicht kent.”

Dat de buurtbewoners van de woningen aan de Hogedijk bezorgd zijn is dus helemaal niet zo verwonderlijk. Het verbouwen van woningen naar meerdere hotelletjes zou in de huidige tijden van woningnood al een weigeringsgrond moeten zijn. Zeker als de betreffende panden door de eigenaar al zijn volgepropt met Bulgaren. Het gaat dus niet om twee naast elkaar gelegen hotels voor toerisme. Het ene na het andere ‘hotel’ voor langdurige opvang van psychische patiënten of arbeidsmigranten is een reden om de bezwaren van omwonenden, die er in dit geval al jaren bezwaar tegen maken, serieus te nemen. Een tweede weigeringsgrond, dus.

We wachten de uitspraak van de hoorcommissie met interesse af. Ondertussen moet er iets bedacht worden:  er moet handhavingsbeleid komen en er moet in bestemmingsplannen worden opgenomen dat woningen en winkels verbouwen tot hotels niet onder ‘gemengde bestemming’ valt. Lering trekken heet dat.

Fijne week 

Johan Philips

Ook bij de buren was een kaart van “Thuisbatterijproject Zaanstad “ in de bus geschoven. Toen ik thuiskwam stond de buurman bedenkelijk omhoog te kijken naar de zonnepanelen op zijn dak.

Ik keek met hem mee.

“Alles oké, buur?” Vroeg ik. Hij vertelde over die kaart in Zaans groen, die vermeld dat je nog tot 1 november kan inschrijven op het collectief om zo’n batterij aan te schaffen.

Ik vertelde wat ik daarvan vond:

Die kaart komt niet van de gemeente. De gemeente doet alles in het blauw. Die kaart komt van een bedrijf die jou en de rest graag thuisbatterijen wil verkopen, het liefst met een financieringsregeling, want dan kunnen ze rente rekenen. Vervolgens kun je nog niet eens een dagopbrengst van jouw acht zonnepanelen in zo’n batterij opslaan. Je zal dus je huishoudelijke apparaten moeten inruilen voor apparatuur met timers, zodat ze aangaan als jij op je werk bent. Lekker duur en niet zo’n veilig idee. 

“We zijn er met zijn allen toch weer ingestonken, buur.” Zei ik. Neem toch zonnepanelen, zeiden ze. En een elektrische auto. Ga van ‘t gas af, zeiden ze. Milieu hier, klimaat daar. En toen de panelen met hun fijne terugverdientijd op het dak lagen en de gaskraan dicht stond gingen ze de saldering afschaffen en het terugleveren berekenen. Het net kan de teruglevering en de laadpalen niet eens aan.

Ik schaf helemaal niets meer aan omdat regering of de klimaatgekkies dat graag willen. Ik trek die panelen zo weer van mijn dak en donder ze op het Binnenhof neer. Klaar met dat gezeur.

“En nu ga ik even naar de slager, want ik wil een runderlappie stoven op mijn elektrische kookplaat.”

Fijne week 

Johan Philips