Een Syrische collega

Verjaardagen, trouwdagen, het behalen van diploma’s of rijbewijzen, ik heb daarvoor door de jaren heen op de werkvloer al vele getrakteerde lekkernijen in ontvangst mogen nemen en mogen uitdelen. Deze week kwam daar een bijzondere traktatie bij om de bevrijding van een land te vieren. 

Samen met een Syrische collega, die zich ondertussen ook officieel Nederlander (compleet met kerstboom in de huiskamer) mag noemen, volgden wij het nieuws over de gebeurtenissen in zijn vaderland.

Het gebruik van privé telefoons tijdens werkuren is niet toegestaan, maar in dit geval werd een uitzondering gemaakt. We kregen veel filmpjes van Arabische nieuwszenders te zien, die door een app op de telefoon van onze collega in het Nederlands werden vertaald.

“Kijk! Dat is mijn dorpje! Mijn dorpje!” Riep hij opeens. Het regeringsleger nam de benen. Vrachtwagens met tanks op de oplegger reden door de straten van een Syrisch dorpje bij Damascus.

Hij was euforisch en wij waren blij voor hem. Zelfs ‘s avonds werd ik van de ontwikkelingen in Syrië op de hoogte gehouden en toen uiteindelijk het nieuws kwam dat dictator Al Assad de strijd had opgegeven was iedereen blij voor hem. Als er ooit een goede reden was om te trakteren, was dit het wel. Syrische hapjes, smikkelen en smullen.

Hij staat voortdurend in contact met familie die verspreid over Nederland en Duitsland wonen. Even afwachten, zegt hij, wat er nu gaat gebeuren in Syrië. Wie krijgt of neemt de macht en hoe vrij en democratisch wordt Syrië.

Misschien volgend jaar eerst eens op vakantie daarheen, maar voorgoed terugkeren blijft voorlopig bij denken aan.

Gelukkig, want het zou jammer zijn om een collega met veel kennis en die professioneel en collegiaal werkt en denkt te zien vertrekken.

We blijven het nieuws uit Syrië dus aandachtig volgen.

Vrede zij met u

Johan Philips