De Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) en de branchevereniging van woningcorporaties Aedes vragen alle gemeenten in Nederland om op korte termijn statushouders een huis te geven. Een gemiddeld grote gemeente wordt gevraagd vier mensen uit de asielopvang te halen, zodat er plek vrijkomt voor asielzoekers uit het aanmeldcentrum in Ter Apel. Het zou dan gaan om gemiddeld twee woningen per gemeente.

Nou worden gemeenten al verplicht om voor statushouders woningen vrij te maken, dus deze oproep slaat als een tang op een varken. 

Als we het over Zaanstad hebben; In 2023 kregen 382 statushouders woonruimte in de Zaanstreek. In 2024 hebben in Zaanstad 341 statushouders woonruimte gekregen. Plus een dikke 1000 asielzoekers en vluchtelingen hebben een noodopvangplek in Zaanstad gekregen. 

We mogen dus hopen dat de gemeente Zaanstad zich niet door deze oproep aangesproken voelt.

Niet omdat we oorlogsvluchtelingen en asielzoekers een fijne en veilige plek om te verblijven misgunnen, maar omdat mensen die hun hele leven in Zaanstad wonen géén woning kunnen ‘krijgen’. Senioren niet en jonge gezinnen niet. 

Vele jaren ingeschreven staan bij Woningnet en je scheel reageren op vrijgekomen woningen. Bij elke bezichtiging van huurwoningen waar je voor in aanmerking komt kom je andere woningzoekenden tegen die geen woord Nederlands tegen de huurmakelaar van de woningbouwvereniging kunnen spreken en videobellend met familie overleggen terwijl ze de leegstaande woningen inspecteren. En weer gaat de woning aan je neus voorbij en blijf jij met vrouw en twee kleine kinderen op dat tweekamerflatje van Parteon drie hoog achter zitten.

Van Woningnet krijg je bericht dat je niet in aanmerking komt voor een vierkamerwoning (huiskamer en drie slaapkamers) in Krommenie. Het enige criterium waar je namelijk niet  aan voldoet is dat daar maximaal 3 personen in mogen wonen. Maar het is hun een eer en genoegen om u notabene een tweekamerappartement in Amsterdam Zuidoost aan te bieden.

Dat is hoe het er voor staat in Zaanstad. En geen wethouder die er iets aan doet, zelfs niet op jouw noodkreten via mail en geschreven brieven reageert. Misschien spreek je je talen niet goed en moet je het eens in gebroken Engels proberen.

Fijne week

Johan Philips

Mocht u voor ouderen en veiligheid hebben gestemd (POV) bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen, dan komt u tot nu toe bedrogen uit. 

Vereniging Eigen Huis onderzocht wat de meest seniorvriendelijke gemeente van Nederland is onder haar 50+leden. Zaanstad eindigde bijna onderaan, op plek 230 van de 237 gemeenten. De gemiddelde score voor de inzet van gemeenten voor senioren was een schamele 6,4. Maar Zaanstad kwam uit op een 5,4.

Met andere woorden, het is nergens heel prettig geregeld voor 50 plussers (met een eigen huis), maar in Zaanstad is de bodem van de put al in zicht.

Geen mogelijkheid tot doorstromen naar een kleinere of seniorenwoning als u het trappenlopen begint tegen te staan, of als u het onderhoud van eigen huis en tuin niet meer aan kan. Omdat u een eigen huis hebt bent u rijk, dus u kunt de hoofdprijs aan huur wel betalen, als er al een geschikte woning is te vinden. Infrastructuur, verkeerssituaties, het onderhoud van stoepen en groen, de afstand tot een brievenbus en de bereikbaarheid van het stadhuis, het is allemaal niet om over naar huis te schrijven. Woon je buiten Zaandam, in een van de Zaanse dorpen, dan ben je aan de heidenen overgeleverd. Bijna alle buurthuizen en secretariaten zijn verdwenen. Veel seniore inwoners voelen zich niet betrokken of geïnformeerd door de gemeente over bouwontwikkelingen en veranderingen in hun woonomgeving. inspraakavonden en consultatiesessies hebben naar hun gevoel weinig effect. Men voelt zich niet serieus genomen. Verder is alles in uw buurtje wel oké, maar dat is ondanks en niet dankzij het gemeentelijk bestuur.

Nou, dat kan het college in hun zakken steken. Zaanstad vergrijst, maar daar kunnen of willen ze verder niets mee, ouwe.

Fijne week

Johan Philips

Verjaardagen, trouwdagen, het behalen van diploma’s of rijbewijzen, ik heb daarvoor door de jaren heen op de werkvloer al vele getrakteerde lekkernijen in ontvangst mogen nemen en mogen uitdelen. Deze week kwam daar een bijzondere traktatie bij om de bevrijding van een land te vieren. 

Samen met een Syrische collega, die zich ondertussen ook officieel Nederlander (compleet met kerstboom in de huiskamer) mag noemen, volgden wij het nieuws over de gebeurtenissen in zijn vaderland.

Het gebruik van privé telefoons tijdens werkuren is niet toegestaan, maar in dit geval werd een uitzondering gemaakt. We kregen veel filmpjes van Arabische nieuwszenders te zien, die door een app op de telefoon van onze collega in het Nederlands werden vertaald.

“Kijk! Dat is mijn dorpje! Mijn dorpje!” Riep hij opeens. Het regeringsleger nam de benen. Vrachtwagens met tanks op de oplegger reden door de straten van een Syrisch dorpje bij Damascus.

Hij was euforisch en wij waren blij voor hem. Zelfs ‘s avonds werd ik van de ontwikkelingen in Syrië op de hoogte gehouden en toen uiteindelijk het nieuws kwam dat dictator Al Assad de strijd had opgegeven was iedereen blij voor hem. Als er ooit een goede reden was om te trakteren, was dit het wel. Syrische hapjes, smikkelen en smullen.

Hij staat voortdurend in contact met familie die verspreid over Nederland en Duitsland wonen. Even afwachten, zegt hij, wat er nu gaat gebeuren in Syrië. Wie krijgt of neemt de macht en hoe vrij en democratisch wordt Syrië.

Misschien volgend jaar eerst eens op vakantie daarheen, maar voorgoed terugkeren blijft voorlopig bij denken aan.

Gelukkig, want het zou jammer zijn om een collega met veel kennis en die professioneel en collegiaal werkt en denkt te zien vertrekken.

We blijven het nieuws uit Syrië dus aandachtig volgen.

Vrede zij met u

Johan Philips