Ook bij de buren was een kaart van “Thuisbatterijproject Zaanstad “ in de bus geschoven. Toen ik thuiskwam stond de buurman bedenkelijk omhoog te kijken naar de zonnepanelen op zijn dak.

Ik keek met hem mee.

“Alles oké, buur?” Vroeg ik. Hij vertelde over die kaart in Zaans groen, die vermeld dat je nog tot 1 november kan inschrijven op het collectief om zo’n batterij aan te schaffen.

Ik vertelde wat ik daarvan vond:

Die kaart komt niet van de gemeente. De gemeente doet alles in het blauw. Die kaart komt van een bedrijf die jou en de rest graag thuisbatterijen wil verkopen, het liefst met een financieringsregeling, want dan kunnen ze rente rekenen. Vervolgens kun je nog niet eens een dagopbrengst van jouw acht zonnepanelen in zo’n batterij opslaan. Je zal dus je huishoudelijke apparaten moeten inruilen voor apparatuur met timers, zodat ze aangaan als jij op je werk bent. Lekker duur en niet zo’n veilig idee. 

“We zijn er met zijn allen toch weer ingestonken, buur.” Zei ik. Neem toch zonnepanelen, zeiden ze. En een elektrische auto. Ga van ‘t gas af, zeiden ze. Milieu hier, klimaat daar. En toen de panelen met hun fijne terugverdientijd op het dak lagen en de gaskraan dicht stond gingen ze de saldering afschaffen en het terugleveren berekenen. Het net kan de teruglevering en de laadpalen niet eens aan.

Ik schaf helemaal niets meer aan omdat regering of de klimaatgekkies dat graag willen. Ik trek die panelen zo weer van mijn dak en donder ze op het Binnenhof neer. Klaar met dat gezeur.

“En nu ga ik even naar de slager, want ik wil een runderlappie stoven op mijn elektrische kookplaat.”

Fijne week 

Johan Philips

Wat een sacherijnen, die Zaankanters.” Sprak de man achter mij in de rij voor de kassa. Ik draaide me om en keek hem glimlachend aan. Bij hemzelf kon er ook geen lachje vanaf. Met een norse blik keek hij terug. 

“Moet je al die kwaaie koppen zien.” Zei hij. Inderdaad stonden mensen in zichzelf gekeerd of door het wachten geïrriteerd niet vrolijk te kijken. 

“Twee vraagjes, antwoordde ik, u komt niet uit Zaanstad en u bent zelf wel goedgemutst vandaag?”

“Ik kom uit Purmerend, maar woon hier al twintig jaar.” Zei hij.

“Dan bent u ook een Zaankanter én qua gezichtsuitdrukking past u helemaal in het plaatje.” Lachte ik. Ik vertelde dat ik geboren en getogen Zaankanter ben, maar dat ik nooit in de Zaanstreek heb gewerkt. Bijna 25 jaar werkte ik in Purmerend en daar waren de mensen ook niet altijd even vrolijk.

“Ik ben import-purmerender.” Probeerde hij zichzelf er onderuit te kletsen. 

“En nu import-Zaankanter.” Ondertussen legde ik mijn pinpas op de pin automaat. Nee hoor, geen bonnetje nodig. “Prettige dag.” Wenste ik het vriendelijk lachende meisje achter de kassa en ik lachte de man vriendelijk gedag.

Zeker vanaf de coronatijd zijn de mensen overal niet meer zo vrolijk als ze in een drukke winkel hun boodschappen moeten doen. Snel, snel en dan  die rij bij de kassa ondergaan en wegwezen. Tel daar de achterlijk hoge prijzen voor de boodschappen bij en je blik wordt inderdaad sacherijnig.

Later die middag moest ik met moeder de vrouw onze jaarlijkse coronavaccinatie halen. We hadden kunnen kiezen uit priklocaties in Zaandam, de Koog, of Krommenie. Het werd De Pelikaan in Krommenie. Bij binnenkomst werden we allerhartelijkst verwelkomd door een dame van onze leeftijd. In het priklokaal werkten vriendelijke jongelui van allerlei etnische pluimage. Als deze luitjes nog niet in Zaanstad wonen zouden zij zeker een aanwinst voor de gemeenschap zijn. Zo vrolijk en vriendelijk. Ik heb voor het eerst de naald niet gevoeld toen de jongedame met oost-Europees accent hem in mijn schouder duwde. 

Een halletje door naar de wachtkamer om een kwartier te wachten op een eventuele toeval.

De jongeman die de geprikten in de gaten moest houden had een whiteboard gevonden en was met de cliënten galgje aan het spelen. Het werd een gezellig kwartiertje dat voor velen nog uitliep ook. De vaccinatie werd daardoor een uitje.

Misschien moeten ze in de Zaanse supermarkten bij elke kassa een whiteboard neerzetten, zodat de wachtenden Boter Kaas en Eieren kunnen spelen. Wordt het wachten toch nog gezellig.

Fijne week 

Johan Philips

Politiemensen, stratenmakers, metaalbewerkers en schoonmakers moeten als het aan vakbonden en CAO onderhandelaars ligt, vroeger met pensioen kunnen. Zij hebben namelijk ooit een zwaar beroep gekozen. Tandenknarsend volgt iedere werkende zestiger buiten die doelgroepen het nieuws. Als je de zestig bent gepasseerd is namelijk ieder beroep lichamelijk en/of geestelijk zwaar en wordt het ook steeds zwaarder. Zeker als je dagelijks klanten moet helpen. 

Klanten, de goede daargelaten, zijn over het algemeen een ondragelijk volkje. Als personeel moet je je altijd houden aan regels en protocollen die de werkgever heeft opgesteld. Klanten willen echter altijd meer voor minder, het liefst gratis en het moet eerder en sneller. Dat maken ze kenbaar met gezeur, schelden, vloeken en soms ook met dreigementen. Als je de leeftijd van zestig eindelijk hebt bereikt begin je niet alleen je jongere collega’s en werkgever zat te worden die 200% inzet van jou verwachten zodat zij zelf rustig op hun telefoon kunnen gaan staan gluren. Je bent ook dat gezeur en die grote bekken van klanten steeds vaker beu. Dan is werkend de vijfenzestig halen al een zware laatste uitdaging. Laat staan de zevenenzestig. 

Op je tweeënzestigste met pensioen, dat is net mooi. Dan komt er weer ruimte voor de “jeugd” en dan kan jij je eindelijk weer aan je lang uitgestelde hobby gaan wijden. Of met je partner lekker een eindje te gaan fietsen. Of om de stoep voor je huis onkruidvrij te maken en de tegels goed te leggen omdat de gemeente het verdomt. Daar had je al jarenlang namelijk geen fut of tijd meer voor. Je was namelijk lichamelijk en geestelijk moe aan het worden door dat zware beroep waarvan iedereen denkt dat het zo makkelijk een middeninkomen verdienen is.

Iedereen verdient een normale pensioengerechtigde leeftijd. Maar ja in Nederland is alles hoger, meer en duurder dan in de rest van de EU, ook die pensioenleeftijd en daar verandert helemaal niemand iets aan. Ook de Zaanse politici die zich naar Den Haag hebben opgewerkt niet.

Fijne (werk)week 

Johan Philips