Politiemensen, stratenmakers, metaalbewerkers en schoonmakers moeten als het aan vakbonden en CAO onderhandelaars ligt, vroeger met pensioen kunnen. Zij hebben namelijk ooit een zwaar beroep gekozen. Tandenknarsend volgt iedere werkende zestiger buiten die doelgroepen het nieuws. Als je de zestig bent gepasseerd is namelijk ieder beroep lichamelijk en/of geestelijk zwaar en wordt het ook steeds zwaarder. Zeker als je dagelijks klanten moet helpen. 

Klanten, de goede daargelaten, zijn over het algemeen een ondragelijk volkje. Als personeel moet je je altijd houden aan regels en protocollen die de werkgever heeft opgesteld. Klanten willen echter altijd meer voor minder, het liefst gratis en het moet eerder en sneller. Dat maken ze kenbaar met gezeur, schelden, vloeken en soms ook met dreigementen. Als je de leeftijd van zestig eindelijk hebt bereikt begin je niet alleen je jongere collega’s en werkgever zat te worden die 200% inzet van jou verwachten zodat zij zelf rustig op hun telefoon kunnen gaan staan gluren. Je bent ook dat gezeur en die grote bekken van klanten steeds vaker beu. Dan is werkend de vijfenzestig halen al een zware laatste uitdaging. Laat staan de zevenenzestig. 

Op je tweeënzestigste met pensioen, dat is net mooi. Dan komt er weer ruimte voor de “jeugd” en dan kan jij je eindelijk weer aan je lang uitgestelde hobby gaan wijden. Of met je partner lekker een eindje te gaan fietsen. Of om de stoep voor je huis onkruidvrij te maken en de tegels goed te leggen omdat de gemeente het verdomt. Daar had je al jarenlang namelijk geen fut of tijd meer voor. Je was namelijk lichamelijk en geestelijk moe aan het worden door dat zware beroep waarvan iedereen denkt dat het zo makkelijk een middeninkomen verdienen is.

Iedereen verdient een normale pensioengerechtigde leeftijd. Maar ja in Nederland is alles hoger, meer en duurder dan in de rest van de EU, ook die pensioenleeftijd en daar verandert helemaal niemand iets aan. Ook de Zaanse politici die zich naar Den Haag hebben opgewerkt niet.

Fijne (werk)week 

Johan Philips

Als u, als een inwoner van de gemeente Zaanstad, wel eens een melding via de website van de gemeente hebt gedaan, dan herkent u waarschijnlijk het volgende antwoord in uw mailbox wel: ‘uw melding is afgehandeld ‘. U fronst dan misschien de wenkbrauwen, want de laatste keer dat u keek, was er nog niets gebeurd. Geen nood aan de man, want u kunt onder de mail van de gemeente een linkje aanklikken als u over de vermeende afhandeling niet tevreden bent. U doet dat, voegt er eventueel nog een paar foto’s bij en verstuurt uw bericht aan Zaanstad. 

Daarna blijft alles bedrukkend stil. Tot u uw melding weken later nog eens doet en u hetzelfde antwoord krijgt, u hetzelfde antwoord daarop stuurt en alles weer stil wordt.

Of u stuurt een mailtje met een vraag naar een wethouder met een of meerdere vragen, omdat u met de gemeentelijke organisatie niet verder komt. U krijgt netjes antwoord van het secretariaat van burgemeester en wethouders dat uw mail in goede orde is ontvangen en dat u zo spoedig mogelijk antwoord van de wethouder krijgt. Maanden later is voor de wethouder klaarblijkelijk nog niet spoedig genoeg. U hoort helemaal niets meer.

Oh ja, u kunt wel met de wethouder praten, in het sociaal winkeltje of tijdens een speeddate in bijvoorbeeld de Bullekerk. Moet je wel even je werkgever inlichten dat je een of twee uurtjes weg bent om 5 minuten met de wethouder gaat praten.  Tijdens die 5 minuten moet je dan in razend tempo je hart luchten en dan krijg je als antwoord: ‘Ik zal er naar kijken en ik kom er zo spoedig mogelijk op terug.’

En dan begint het lange, onzekere, (on)geduldige wachten opnieuw.

U kan dan weer gaan proberen te gaan communiceren met de gemeente, maar u loopt dan het risico als lastige burger te boek te komen te staan. Maar dat geeft niet, want de Zaankanter-vreemde ambtenarij in Zaanstad weet niet dat het een echte Zaankanter geen zak interesseert dat hij lastig gevonden wordt.

Fijne week,

Johan Philips

Zaanse definitie van een lastige burger.

Huizen slopen waar de bewoners helemaal niet uit willen. Niet omdat ze onbewoonbaar zijn, of niet veilig, maar omdat ze volgens de gemeente niet meer in het straatbeeld passen, of omdat er een groter aantal woningen gebouwd moeten worden op die plek.

Wat betekent dat voor mensen die heel graag op zichzelf willen wonen, of die heel graag willen doorstromen naar grotere woningen? Mensen die al vele jaren op de wachtlijst staan en daarop heel langzaam opklimmen. Die mensen vallen steeds weer terug op de wachtlijst, omdat mensen met een urgentie wegens stadsvernieuwing weer voorgaan.

Water naar de zee dragen heet dat.

Of wat dacht je van een museum bouwen met de omvang van de Johan Cruijff Arena, om grote sculpturen te kunnen showen. Waarom op die plek geen woningen bouwen om de grote wachtlijsten een beetje in te lopen?

Het zijn zo de onderwerpen die voorbij komen in gesprekken met familie en kennissen. Of eigenlijk is het slechts één onderwerp: wonen in Zaanstad.

Een kwestie van prioriteiten stellen, lijkt me het antwoord op al deze (en meer) vragen. Maar de prioriteiten van het college van B & W en van de meerderheid van de gemeenteraad lijken vaak niet de prioriteiten van de inwoners van Zaanstad te zijn.

En de boer, hij ploegde voort…

Fijne week 

Johan Philips